İç savaş Şiiri - Arjin Murad

her gün bir yenisini ekliyorum kabuk tutmaz yaralarıma...
ve ne zaman yaralarımdan sıyrılıp çıksam yolculuklara...
seni yüzüme tükürüyor hayat...
sen...
kanadıkça tatlılaşan....
sen...
tam iyileşecekken kabuğunu soyup kanattığım yaram...
sen...
sigara yanıklarının vücutta bıraktığı iz...
ve sen..
hayatımın en vakitsiz en savunmasız yerinde,
yaşamıma darbe yapıp yönetimi ele geçirmeye çalışan diktatör...

şimdi düşük yoğunluklu bir iç savaş yaşanıyor beynimde...
bir yanda sen...
öte yanda senin dışındaki herşey...
yani direnişçiler(im) ....
en çok ta yüreğime indiriyorsun ölümcül darbelerini...

vurduğun yerler acımıyor sanıyorum...
sonra çekiyorsun ordularını beynimden,
yanlızlaşıyorum...
ve ne senin ne de direnişçilerimin olmadığı,
boş ve karanlık bir mekanda
vurduğun her darbenin acısını hissediyorum yüreğimde...
oysa böyle bir son düşünmemiştim
-yüreğimin üslerine seni yerleştirirken-
bir gün o üslerden beni vuracağın ihtimali
geçmemişti beynimin en ücra köşesinden bile...

ihtimaller....
evet herşey bir ihtimaller serisiyle başlamıştı...
belki diyordum..
belki dışardaki sewaşlara,çirkefliklere ve zulümlere karşı
birleşir yüreklerimiz
ve ezelden bu yan süren kavgaya siper oluruz belki...
düşüncelerimizdeki güzellikleri yayarız hayat birlikte....belki...
-şimdi anlıyorum ki belkilerle yürümüyormuş hayat yürümüyormuş işte-

oysa ki acemi bir seyyahsın sen...
ve gerçekleşen hiçbir zulümde payın yok...
-sadece yokluğun zulümle özdeşleşiyor içimde..-
bütün sawaşlarımı ben kuruyorum oysa...
kurgu benim.............yara benim...
acı benim.....................sevda benim..
...düş benim...
anlayacağın tek suçlu benim.....

sen bildiğin gibi yap -ey hayat-
zulme direnip sana zulüm edecek değilim...
bırak ben vurayım kendi kendimi,
bu savaşta pay arama kendine.
ve şunu unutma:
''sewiyorum seni çıldırasıya''

5/12/05
siirt