İç koparken | bir |

dizgini çekilmiyor
iç sesinin yankısında
bana bakıyor ışık
daraltıyorum herşeyi
kendimi kasarak
kusmak değil bu
görsen gözlerimle
bilirdin işte

kapaklar açılıyor
diyorum ki
madem sular boşalacak
önüne toz toprak
sap saman
ağaç yaprak
biraz kadın
biraz erkek
biraz çocuk katacak
sırtımı vermeliyim
iş bitmedi biliyorum
kendimi evete yoruyorum

görmese beni
rengimden
ışığımdan çalsa
kimseye çaktırmasa
olmuyor
tüm kitaplar yazıyor
gazetelerde manset
şiirlerde can işte
zayıf heryeri
kırılıyor ışığa düşünce

Desem ki al aklımı
daya pencerene
gör benim gözümle
olmuyor

kendime anlattıklarım hep yalnızken
bir kalabalığa
bakın
bakın
dünya dönüyor
ellerimin üstünde desem
olmuyor

dışına kaçıyorum
kusmuklar içe vurunca
doluyorum hani
rakı bile kesmiyor
öteden beri ekşidir meret
oysa limon
portakal
mandalina
ve elma
hepsini yerdim
sanki ben hiç terli kadın öpmedim
dedim işte
olmuyor
Saklıyorlar herşeyi
herkesin içine
gözlerim bile yok artık
bakamıyorum
delip geçiyor bakışlarım

****** hergün bir gün arayla gelir