İç Kırıkları Şiiri - Hatice Sonmez

Acılar öyle bir birikmiş halde baǧırımdaki yüreǧimi sızlattı
insanlık çürüdü,herkes sahte bakıyor,
Gözler zaten anlatti cogu zaman

Mevzu bu sefer derin, inan içim kırık benim.
Sustukça daha çok üzerime geldiniz
Daha fazla yarami kanatmayin , susun yeter.

Ben dargınım, bu dünyada olan her canlıya, ama en çokta sana.
Geçmedi hiç üzüntümüz yureksiz sevdalara
Üzgünüm dedikçe, iyi niyetimdem vuruldum her defa.
Yine belki kaybedenlerden olduk ama, ihanet etmedik asla.

Duvarlar adını haykırsada, içim daha cok kanadı
Daha çok üzüldü yokluǧunla
Alişmak sevmekten zor ise, alışmak istemiyorum ben.

Kıyafetler yine çıplak kaldı,
Kuşlar yuvalarını terketmişken
Dalından koparılmış aǧaçlar bağırdı, öyle yürekten aǧladılar.
Yanan ateşler bile külleriyle savaşırken
Yağan kartaneleri avucumda eridiler üşürken.

İçim kırık, ellerim dolu nasır, dudaǧımdaki çizgiler parça parça koptu yerinden.
Kalbim ise bozuk bir saat gibi durakladı
Anladinız mi şimdi beni, içim neden bu kadar dargın bu kadar kırgın diye,

Virane hayatım öyle dolmuş ki
Derin bir dolu kuyu gibi taşmış, uǧruna heba oldu bak kırılan duygular..
Bütün kirlilikler etrafa saçılmış.
Şifa dilemem bu defa, içim çok kırgın içim çok kırık..