İç Kanama Şiiri - Mustafa Altun

Kan revan içinde kapalı çarşı,
Bütün kuşlar kısır.
Düşün!
Bir iklim boydan boya kırmızı.
Geride ölüm yekpare acı.

Yüzde hep yarım kalmış esrik bir gülümseme,
Kolda sessiz sedasız bıçak yarası
Ve durmadan tetiklenen iç kanama.

Bütün küçük piçlere borçludur hayat
Ağarmış bakışlara.
Düşün!
En yersiz anda bile
Bir ağlama silsilesi bulaşır
Sebepsiz sevinişe.

İntaharı yersiz bir baba
Her ilkyaz kanayarak çoğalır
Ve kastedilmiş rüyalar devreder kızına.

Yani her yorgun his telaşında
Nasıl karşılar derken sızıyı
Mağrur bir çocuk gülüşü bölüşür.
Yenilemek için yerilen yanlarını
Düşürüldüğü her yerden gizlice üşür.