Dokunuşun sonsuz hüznündeyim…
Kendini çoğaltan acı çoğaldıkça kayboluyor kendinde
Katışıksız ve saf ve berrak bir yalnızlığın halesiyim
mevsim güz…
geçiciliğine inanmak istediğim bu tükenişin beni itelediği zeminsiz ve yersiz bir uzamda salına salına yürüyor ve gibi’yim.
Dilimin hareketsizliği fazla duyamadığım sesimin iyice silikleşmesine yol açıyor,
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
