Dokunuşun sonsuz hüznündeyim…
Kendini çoğaltan acı çoğaldıkça kayboluyor kendinde
Katışıksız ve saf ve berrak bir yalnızlığın halesiyim
mevsim güz…
geçiciliğine inanmak istediğim bu tükenişin beni itelediği zeminsiz ve yersiz bir uzamda salına salına yürüyor ve gibi’yim.
Dilimin hareketsizliği fazla duyamadığım sesimin iyice silikleşmesine yol açıyor,
giderek bu sessizliğin bana büyük ve derin yaralar açacağına bende kalıcı sonsuz bir iz bırakacağına inanmaya başlıyorum.
Rengimin griye, kendimin griye dönüştüğünün farkına varmamı istiyor zaman,
Zamanın haklılığını artık kabul etmek gerek…
Kayıt Tarihi : 3.11.2006 14:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!