İç Hesap (4) Şiiri - Erdem Gümüş 2

Hiç şair demedim, dostum ben bana,
Şairler içinde, bozuntuyum ben.
Yüzüm ayak altı, postum ben sana,
Hiçlik benliğimde, gezintiyim ben.

Ben yarım insanım, bundan gamlayım,
Sun da ihsanını, beni tamlayım.
İrfan bulutunda, zerre damlayım,
İhsan testi’sinde, sızıntıyım ben.

İnsan tezgahında, beni ararım,
İpliksiz mekikle, beni tararım,
Ben beni dokurum, bana zararım,
İlmeği bulursan çözüntüyüm ben.

Belki kitabımda, okunmam sana,
Bin cefalar etsen, yakınmam sana,
Benim kavgam benle,dokunmam sana
Derdimin içinde, bezintiyim ben.

Hayat su eyledi, arklarda döndüm.
Değirmen taşında, çarklarda döndüm,
Elekten eleğe, farklarda döndüm,
Tıpkı un misali, ezintiyim ben.

Bilmezsin ne dertler, saklı içimde,
Bu yüzden saçlarım beyaz biçimde,
İnsanlar içinde, ben bir hiç’im de;
Sanma ki gönlüne, üzüntüyüm ben.

Evvelden ahire sevgi tatmadım,
Neşemden kahkaha, bile atmadım.
Figani’yi senden, üstün tutmadım.
İnsan teknesinde, kazıntıyım ben.