İç'e Yolculuk Şiiri - Yiğit Özel

Gül yok,ellerimde bir karanfil
Ağla,sessiz bir Mozart çalıyor; kiliseden bir requiem
Yarım bırakılıyor her şey,hiçbir gerçek tam değil
Hayal kurmak güzel,yalnız kuramadığın anlar gelene kadar

Bir ilişki özlemi,sürekli bir ilişki özlemi
Eksiklik,cahillik ve karamsarlık
Gidememek,bırakamamak ve kalmak hali
Biriken devrimlerin üstüne devrilmesi

Uyanmamak için uyumak
Gülmek:Ağlamayı ertelemek
Konuşmaya itelenmek, sadece fark edilmek için
Ve kalp boyu yalan! Alabildiğince zihin boşluğundan

Gözlerini unutturan bir insan,kendine bile
Bilakis memnun kendi kendine bakmaktan alıkoyulmaktan
Hayatın yüzeyinde her şey güzel,toz pembe
Ama kaymağı yendiğinde anlaşılıyor yoğurdun ekşiliği
Ve tozlar dağılıyor pembe siyaha çekiyor
Öyleyse sır siyahta,ekşide,gerçekte..
Ve ben gerçekte ekşidim,ekşiymişim..
Siyahım,herkes de öyle olsa keşke
Ve ben teslimim o bilge gülümseyişe
Ve ölüme
Umarım ölürken de öyle gülümserim…

Şaşkınlıkla geçti çocukluk
Maalesef çocuk ta değildik,anladık
Acaba hiç doğmasa mıydı çocuk?
Ama o zaman bunları da yazamazdık
Ve her renk pembeye çekerdi o zaman
Kalmazdı inanan Tanrı’ya
Kalırdı da; onlarda kandırırdı siyahını,kendini
Yaşayıp giderdi herkes sonu olan bir yerde,inanarak sonsuzluğa..!