Her zaman duygu karmaşası yaşadığım doğrudur. Bir iyiyim bir kötü, bir gülüyorum bir bakmışsın gözyaşları içindeyim. Tahmin edilmesi zor, anlaşılması neredeyse imkansız, bazen ilgiye muhtaç bir bebek, bazen hırçın dalgalar gibi asi ve özgür. Bazen akıttığım her bir damla gözyaşı bana güç veriyor, bazen de ayrı bir pencere, yeni bir sayfa, özgürlük hissi, kızgınlık ve küskünlüklerimi ifade etme şansı. Bazıları ağlamayı zayıflık olarak düşünüyor ne bileyim. "İnsan içinde ağlama, kendini küçük düşürme, güçlü görün, kimseye belli etme" Bana göre ağlamak zayıflık değildir, duyguları ifade etme biçimdir, terapidir, iyi gelir. Bazen çok yıprattığı olur, dayanamayacak gibi olursun. Bazen de dersin "en azından hissediyorum."
Hem ben üzgünken dünyanın geri kalanının ne düşündüğünün önemi var mı ki? Ya da o an güçlü değilken neden öyleymiş gibi yapayım? Ben düşmüşüm ama bırak elini uzatmayı içi acımamış bile. Geçip gitmiş yanımdan öylece, hatta bir tekme de o vurmuş. Nasıl o öylece gidebilmişse, bende öylece boşverebiliyorum. Tabi içim acımıyor değil, elbette acıyor. Bazen öyle çok acıyor ki geçmeyecek sanıyorum, sonsuza dek benimle kalacak. Ama o geçmeyecek sandığım her şey teker teker geçiyor. Belki zamanla, belki zorla ama mutlaka. Kendime hep şunu söylüyorum "Bir kez geldin şu hayata" Bırak diyorum kendini, o ne düşünür bu ne düşünür boşver. Kalbin ne diyor ona kulak ver, çünkü o daima doğruyu söyler. Olur da yanılırsam deneyim kazanmak için yanılmışımdır. Bir daha düştüğümde canım o kadar yanmasın diye. Yani özetle hayat bir kumar. Zarı atarken başına ne geleceğini bilemezsin. Belki kazanırsın belki kaybedersin. Kazanırsan mutlu olursun kaybedersen de elbet alışırsın.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta