İç Dökümü Şiiri - Sinan Yılmaz

( an’ı anlatır)

Ben yasından kahrolsam yenilgilerimin
Ölmeyecek içimde kanatlanan güvercin
Bir kâbusun ortasında diz çökse beden
Yeniden dirilecek toprağa ektiğim tohum

Kahır denilen önce gönülde yuvalanır.
Ötesi tuzu biberi olur yalnızlığımın.

( maziye vasi )

Yola çıkarken
Günahsız düşlere perçinledim döşümü
Kızıl bir sağanaktan kurtardım düşümü.
Ötüken’in nabzı , Hira’nın şavkı aydınlattı içimi.
Dede Korkut’ça boy boylayıp sevdayı,
Binlerce yıllık mirasla harmanlayıp toprağı,
Heybem ağır, döşek yaptım destanımı.

( geleceğe dair )

Sabır sofrasında düğümlenir zaman
Nöbetlerim tehirli değil, üst üste gelir
Tekâmülün vadilerinde yeşerir umut
Hasretim seferi değil, daimi konuktur

Ey gönül, mağaranda ışığı kendin yak.
Türküyle aranan eşeğin kimseye hayrı yok.