Diyorlar ki iç dökümü bir insanın özüdür.
Konuşunca rahatlarmış insan.
Oysa;
sabrımın koyu gölgeli gökyüzü,
içimde kopan kıyametin son sözüdür.
Bundandır,
şu ucu kıvrık kekeme gülüşüm,
fırtınanın önünde fütursuzca diz çöküşüm.
Sana susa susa her şeyi içime döküşüm.
Anlamazlar, anlamazsın..
Kayıt Tarihi : 2.10.2017 22:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
bana göre sabrim degil de
suskunlugum
olmaliydi
siir zaman mantkk alaninda kendi
bütünlemis olmaz miydi?
sizce de
TÜM YORUMLAR (1)