İç Döküm (düz Yazı) Şiiri - Tuğba Bowie

Durumumun izahı yok,herkes hayatta tutunacak nedenler arar kimisi insanlarda bulur ama ben bulamam imkansızlıklarım var. Oseçenekten bile mahrumum.Herkes acı çeker de mutlaka biri vardır yanında.
Zaman akıyor sürükleniyorum elimin kolumun hala bağlı olması ne acı ve bunun nedenlerini ortadan kalkmasının benim elimde olmayışı daha da acı.
Yıllar önce bilseydim şimdi yerlerde sürüneceğimi yaşam nefesimi çoktan keserdim.Yıllarca hala dipteyim hala bir yerleregelemedim.
Gizlilik benim esasımdı hhiçbir şeyi hiçbir kimse bilmemeliydi.
Herkese bir mesafe ve o mesafeyi aşanları saf dışı bıracaktım.Herşeyi gizlice yapıp başarmam gerekiyordu ama çarçur edildim.

Öyle bir yük var ki içimde hem vaktimin kalmayışının hem de zamanın durmaksızın akmasının ve yok oluşa doğru sürülenmek hepsi bir arada.
Bir insan olabilirdi ama uzaktan hiçbir şeyimi bilmeyecek sadeceyanımda olduğunu bildiğim.
Ama insanlar birbirine çıkar güdüyor çıkarsız insan yok bunu anladım bu da seçeneklerimin arasından savruldu.

Yalnızım evet! Ben mi seçtim yalnızlığı en başta hayır!
Ama sonradan hayat kanunum oldu.
Ama birine de yaslanmak isterdim sadece bir kişiye yalnızca bir kişiye.
Ama bunu bile yapamam imkansızlıklarım var ancak uzaktan kendi kendime yapardım o ihtimalde çöpe gitti.
Hiçbir kimsem yok doğrudur.
Küçükken okul çıkışında ailelerinin kucağına koşup aileleri tarafından öpülüp okşanan çocuklara çok imrenirdim.
Bu yüzden o zamanlar hayallerimde bir anne olurdu beni seven bana sarılan beni okşayan beni öpen.

Sığınacak yerim olurdu üzüldüğümde Müzik yolu oda kapandı ona ulaşacağım yollar da kapandı.Kısacası artık o da yok ne yapacağımı bilmiyorum çıkmazdayım.
Ama ahali yemin ederimimkansızlıklarım benim elimde değildi.Çok yorgunum çok bitkinim.Ben üzülünce kaskatı kesilip kıpırdamadan öylece kalakalıyorum işte o an yok olmak istiyorum.Bilmiyorum ne yazacağımı duygularımı nereye akıtacağımı şiiri de bıraktım artık.

Ama biliyorum ki asla kapanmayacal bu yara,
Hep imkansızlıklarla kalakalacağım.
Ben artık bana yüklenen sorumluklardan bıktım kaçmaya çalışıyorum yakalanıyorum.
İmkansızlık öyle berbat birşey ki roman da yazsam anlatamam...