İç dökme Şiiri - Kara Kursunizi Maca

Ben gariban bir yolcuyam, limansız kalanlarla
Tarihi bulmaya geldim, edebiyatlı camiaya
Şiirlerle konuştum, içimdeki naif duyguyla
Harflerdeki mürekkeple boğuştum, aşklı dansta
Doğruyu buldum sanma, okuduğum kitaplar da
İlmin sesi çok uzakta, inişli çıkışlı bu yollar da

Son durak nerde; henüz belirsiz,
Bilgeler ne demiş: kim öle kim kala
Bu sözlerin anlamında olan kavga da
Kimine göre yanlış ya da doğru olsa da
Özgeçmişine bakanlar var her ortam da
Sen, iyisi mi, soy ağacını bence hiç sorgulama
Bin yanlışın içinden gelen, tek bir doğruya

Üzerimde ki ceketin de yakası geniş ama midem asla
İsyanımda sensiz, duygularım ise biraz edepsiz
Aşk bu azizim, sormadan yakalar, sınırı da anlamazlar
Durmasını, yok olmasını, susmasını, konuşmasını
‘Aşk’ a/ şık olduğunu bilse hiç duramazdı ayakta
Ve Yaşananlardan olurdu, adı da ‘bir anlık hoşlanma’

Farklı tonlarda okudum bizi, çok yaşadım anılarla
Geçmiş dediğimiz zaman da, tüm eskimiş laflarla
Tarihi yazan zamanla da, konuşup yürüyoruz ara sıra
Bazen aşkla, bazen de ufak tefek, tatlı kavgayla
Ama güzel geçiniyoruz, daim el ele yürüyoruz, yan yana
En azından, ben öyle düşünüyorum, ala

Ahh
Kurallar, kurallar neydi, yada kimdi bunu yazanlar
Ufaktır ama çok güçlüdür içimizde yatan umutlar
İmkansız deriz, birden dönüşür hepsi hayata
Hayat deriz, birden gömülür üzerinde kara toprakla
Ve bakmışız ki, ardından yakılan ağıtlarla gidendir,
dönmeyen sevdiklerimizdir, ait olmadıklarımız, bu aşkla

Aslında benim anlatmak istediklerim çok başka
Eğer farkına varmadıysan,
virgüllerin arasını da okusana
Tarihi henüz bulamadın mı? aşk ola
Gidiyorum derken neydi bu eda? bu hava ?

Saygılarımla dedi şiir ruhlu kadın