İç dem / Islak yara Şiiri - Ebru Asya

ve sular;
hiçbir sırrımı
bana geriye bağışlamadı.

ah hayat
yeşilken bende sevdan...
şu gökyüzüne doğru uzanan
gölgesiz ağaçlardan
biri de benim
yağmuruyla kavgalı
sil baştan dolmaya çalışan
umutsuz bulutlardan
biri de benim
şu toprak altında çatlayan
çare’sizlik tohumunun
kapanıp içine çürüyen filizi
düş kuşları dönüştürsün diye
beklerken damlacıkları suya
benim o
süt yağmurlarının emziksiz annesi
saklımın her ifşası
varlığın en yokluğa koşu anı gibi
tek ayağı sakat eski bir evin
sökülmüş penceresinin
cama düşen gölgesi
ben ufukta boğulan güneş
tüm mevsimlerin en kuru soğuğu
ben nedensiz çoğalan hüzün
rüzgarın savurduğu beyaz kum tozu
bir çöküş resitalinin en kadersiz sancısı
beşiksiz ve ninnisiz bebeğin ağlaması
kayarak adımları yere düşen d’iz benim
iklimler çürüdü z’amansız rüyalarımda
ben onlarca kış uyanık
nice yaz uyudum
ne annem oldu ne anne oldum
ben her yanı buza sargın
bir çölün kamburuyum

EbRuAsya//

Ebru Asya
Kayıt Tarihi : 9.12.2021 14:32:00