İç Çekip Ağlamalı Yalnızlık

Usumun kayalıklarına sokuluyor sarı bir ırmak
Sırtlayıp acıları ruhumun sonsuz boşluğuna atmak istiyorum
Ansızın can evime tırmanıyor hoyrat bulutlar
Lekeli gönlümün küflü aynalarından bana gülümsüyorsun
Çıplak düşler kıvrılıyor ışığa müptela ellerimde
Bütün yanılgılarla artçı cümleler biriktiriyor zaman
Delik bir kayıkla ben aşka gidiyorum

Gül üşür iken dalda, dudağımdan kan fışkırıyor
Göğsümde tanımsız sancılar
Yalım rüzgâr ıslığıdır vakit
Çıkınımdaki özgür düşüncelerle bilinmeze gidiyorum
Kırgın ve sürgün bir gençlik ardımda kalan
Kaygılar geçirip yağmur bulutlarından
Dolunay gözlerinin ülkesine yürüyorum

Cezvede kahve kokusu, fincanda merhaban
Yıldızlar altında bağdaş kurup seni izlemeliyim
İşte o an şimşekler çakmalı, düşler üşümeli
Bir yağmur sepkeniyle her yer ıslanmalı
Üşümüş ellerimiz birbirini arar iken
Ben dilinden dökülecek o ezgiyi dinlemeliyim

Yağmur ıslak varlığını hissettirmeden tenimizde
Tek pencereli bir oda, ıslak camlarda buğumuz
Karanlık zifir olmalı, gözlerimiz birbirini aramalı
Yanık sesine tutunmalı o hoyrat sessizlik
İç çekip ağlamalı yalnızlık
Ve işte o an ben
Masal bakışlarındaki güvene dudağımı sürmeyi düşlüyorum

Beyaz atlı bir prenses belki de kutsal varlığın
Acılar ustura ucunda bilenirken
Biz hayal ettiğimiz şeyleri yapmalıyız
Sonra sabaha yeniden uyanmak için uyumalıyız
Yüz yüze, göz göze, gönül gönüle bir düşün içinde yuvarlanmalıyız

Her şey bir kayığa yüklenmeli sonra
Ardımızda bıraktığımız ne varsa kaybolmalı
Dünümüz değil, yarınımız olmalı zaman
Gövdemizden çekip çıkarmalıyız gönül oklarımızı
Ucundan an damlayan bütün sözcükleri içimize saplayarak
Nefis bir hayat şölenini heybemize tıkarak
Acının, aşkın ve mutluluğun uzak ülkelerine gitmeliyiz
Ve işte oralarda
Hiç bitmeyecek bir aşkın içerisinde ölmeliyiz