İç Bulantısı X Şiiri - Mertcan Arslan

İÇ BULANTISI X
bugün günlerden aşk
ve 'sevgi' ile başlayan her cümlenin sonuna, sövgüler..

sönmüş büyük yangınların bitiminde ki harabeler gibiyim. küle dönmüş umutlarımla
rüzgarın beni taşıyıp götürdüğü yerde; beni inancımı yitirmeye mahkum eden bir aşkın azabındayım.
insanın en güzel meziyeti olana sevmek duygusunun, her terkedilişlerden sonraki eziyetiyle
mutlu çiftlere merhaba..

aşk..
acısını hissettiğim bişeyin tarifini yapmak ne zor...
birçok kez yanıldığı bişeyde nasıl dingil durur kalp..
ne illegal bi his..
ne faşist bir acı..
nasıl da açız ama mutluluğa..
bir sürü seçenek arasında hep yanlışı seçecek kadarda aptal..
aynı hatayı defalarca tekrarlayıp farklı bi sonuç beklemek kadar delilikti aşk..

insan hazin sonunu bir çırpıda hazırlarken yarin gözlerinde
taburesine kendi ayağıyla tekmeyi bastığının farkında bile olmaz..
yaşayan cesetler umutsuz hava sahası oluştururken hayatta, katil başka tenlerin yaşam hücrelerine adını kazımakta, umru olmaz..
altı üstü bi ilişki biten der
insanı ve insanlığa dair duyguları nasıl altüst ettiğini bilmeden binlerce nokta koyup yarım bırakıp giderler..

içimde büyük bi yangın varsa yanmışsan yanılgılarından kanamışsan bilki; bir orospu çocuğu kaderine parmak atıp kaçmıştır..
hiçbirşeyliğin verdiği o yanlızlık duygusu..
mutlu biri olmak isterken mutsuz bir hiç olmak müebbet vicdan azabı yapar insanda..

birde yaraların kaşınması var..
kabuk tutmayan her gelenin, gideni aratırcasına kanatıp gittiği yaralar..
yarabandı tutmaz, öpüpte geçmez türden işte..
gönlünce sevmek isterken gönüldekini, bu durmadan kanayan kalpte ne..?
kesilip atılacak kangren bir parmak değilsin aşk..
unutmakta neyin nesi?
bu iç acılarda kimin eseri?

mutluluğa daha ne kadar var hayat?
sol'a çek sevdiğimin kalbine inmek istiyorum artık..