İç Bulantası IV Şiiri - Mertcan Arslan

Bugün günlerden mücadele..
Ve ben çok yorgunum..

Everest tepesine koşar adımlarla tırmanıyor gibiyim sanki..
Zirveye koştukça kalbim sıkışıyor..
Çok acılar doldurmuşum ciğerlerime, tıkanıyorum..
Oysaki bir çift kanatlarım olsaydı, mutluluktan uçsaydım ya..
Kanatlarım yere değdi..
Güçsüzüm..

Önümüze çıkan engeller, hedeflerimize ulaşmamızı zorlaştırdı hep..
Çok yordu bizi hayat..
En sefil tarafıysa mücadeleyi tek başımıza göğüslemek zorunda oluşumuz..

Ya harbiden çok yalnızız biz..
Hani öle böle değil, içimize işlemiş..
Tek gelmişiz sanırım tek gitcez bu dünyadan..

Baş ucumuzda anlatıp rahatlayacağımız insanlar varken, bazen onu bile yapamayız..
Diyorum ya, en derinimize inmiş yalnızlığımız..
Aslında sorunlarıma çözüm bulamıcak insanlara açmam içimi..
Kendi sorunlarıyla savaşmakta olan bir insan size ne kadar yardımcı olabilir ki..
Boşa zaman kaybı diye düşünüyorum..
Suratlarımızda salakça bir gülümseme,
Nasılsın sorusuna sabit ‘iyiyim’..
Ulen derdim var çok sıkkınım demek varken ‘iyiyim’..
Hal böyle olunca yorgunuz işte…

Napalım..
Bilmiyorum..
Ama Hayatın beni tabi tuttuğu sınavlardan yıldızlı pekiyi ile geçemiceğimi biliyorum..
Çünkü sorunlara daha ne kadar sabırlı olacağımı bilmiyorum..
Aynanın karşısında kendime yaptığım telkinler beni ruh hastası gibi hissettiriyor..
Güçlü dur, yapabilirsin, pes etme laflarını da tekerleme yaptım bir sakız gibi evirip çeviriyorum ağzımda..

Haa bu arada umutlarım var benim..
Hayal kurmayı da baya azalttım artık..
Hayallerin yan etkisi çok..
Maazallah bin parçaya bölünürse çok can yakıyor..
Aman aman.. tekrar bi enkazın altından çıkabilecek kadar şanslı hissetmiyorum kendimi..

Umutlarım..
Tanrının bana uzattığı bir zeytin dalı gibi..
Hayatta güçlü durmamı sağlayan bir inanç..
Bir gün, o Everest’in tepesine çıkıcam..
Yorulucam, usanıcam hatta defalarca düşüp tekrar tırmanmaya başlıcam..
Ama bir gün çıkıcam o zirveye..
Manzarayı ayaklarımın altına alıp, bulutları ellerimle ayırıcam..
Bir gün..
Bende..