İç Acılarımızın Toplamı Ne Ediyor

Şimdilerde aklımda olan tek şey O'nu unutmak.
Aklımdayken onu unutmak, unutmaya çalışmak nasıl zor bir şey! Kendini yiyen yılan gibi, unutmak için hatırlarken, hatırladığım şeyi unutmaya çabalıyorum; kendi içimde sonsuz bir girdabın tam göbeğine düşmüş gibiyim.
Kaçıncı ölümün eşiğindeyim bilmiyorum. Her gece derim cımbızlarla yolunuyor, her sabah yeniden çıkıyor, işkenceye hazırlık gibi. Gözlerim yanıyor, içim gibi. Bir insan içine kaç volkan sığdırabilir ki?

Gitme zamanı geldiğinde, durmak en büyük hatadır. Ve bu büyük hata daha can alıcı hataların analığını yapar. Ömür boyu kendini lanetleyeceğin hataları bir bir yaparsın. Aslında bu, kendi kendini bıçaklamak gibidir. Bıçağı vücuduna saplamak için sonsuz bir arzu duyarsın. Açtığın her yaranın acısı, içindeki diğer yaranın acısını bastırır; akan kan, iç yaralarının cerahatidir adeta.

İç acılarımızın toplamı ne ediyor?

Şimdilerde, yağmura bile tersoyum. Akmasın, yağmasın istiyorum. Dünyayı bir fiskede yerle bir etmek gibi delice fikirlerim var. İçine düştüğüm bu kaos, yavaş devinimlerle beni yutuyor. Ruhumun, ufak parçalar halinde talaşa çevrildiğini hissediyorum. Vücudumun dermanı tükeniyor, gözlerimin feri çekiliyor, yağmurun verdiği o doyumsuz haz bambaşka bir hal alıyor.

Kaç acıya ev sahipliği yaparız ömrümüz boyunca. Acılarımızı ölçer miyiz, istatistik olarak kıyaslayabilir miyiz? Kimin acısı daha büyüktür? Büyüğü mü yeğdir, kısa süreni mi? Ah acılarım benim, kimlik kartımın vargeçilmezlerisiniz. Ben size bir ömür verdim, ellerimle büyüttüm her birinizi; vazgeçmek ne mümkün varlığınızdan. Farkında olmadan, hayvani yanımın mazoşist eğilimlerini sulamışım sanki.

Yazılacak çok şey var ama yakılacak şeyler daha fazla.

#şiiradamı