İbretin Hesabı Şiiri - Evrim Evrensel

Kapkara bir bulut tur atıp durdu
Göklerin tavanı mı delindi ne...
Sular boşalıverdi yer yüzüne,
Yağmur yağmasıydı güya...
Bir Üfürükte püskürttü bulutlar
Serperek her bir yana sularını...

Gelenlerin kaçtı,kaçıştı sığınacak yer arar gibiydiler,
Evlatların dahi...
Çaresiz kaldı herkes sahi...
Tek bir Serdar kaldı başucunda,
Ağlayarak ve korkarak,
Canı yanarak, içinde acıyı barındırarak,
Toprağa teslim etmek isterken seni...
"Anneciğim" diyerek mırıldandı inleyerek gibi
Küreledi toprağı üzerine,
Göklerden boşalan sulardan öncesinde,
Bırakıp gittin her aitlerini,
Evini, yatağını, mantonu, botunu,
Yaşayamadan yaşatmaya çalıştığın her şeyini,
Bırakıp gittin umursamadan,
Ardına dahi bakmadan...
Öyle yada böyle Güher Ana;
Ana idin bana ve hala da anamsın
Sırtındaki vebaline rağmen...

Haberim olaydı gelirdim,
Öperdim öpülesi elini,
Üzerindeki vebale rağmen...

Başından beri buradayım
Gözleyip durdum, gördüm gözlerimle
Oradaydım.
Kimselere görünmeden,
Göremediler ki beni,
Keşke görünürde olabilseydim
Ve ben koysa idim bedenini toprağın bağrına,
Öperdim ellerini, huzurla gönderirdim seni,
Kimlere neyimizi vermedik ki...
Kıyametinde yanında olaydım Güher ana
Sırtındaki vebale rağmen...