İbret Değil mi? Şiiri - Mehmet Şahan

Sağlıklı düşünüp farkına varsan,
Dünyaya gelişin ibret değil mi?
Bir cisme bürünüp hayatta varsan,
Kendini bilişin ibret değil mi?

Henüz yemeğini yiyemiyorken,
Kendi gömleğini giyemiyorken,
Bir tek dileğini diyemiyorken,
Etrafa gülüşün ibret değil mi?

İçinde saati kimler kuruyor?
Durup dinlenmeden tık, tık vuruyor!
İskelet ayakta nasıl duruyor?
Desteksiz duruşun ibret değil mi?

Göğsünde kafese yumru veren kim?
Konuşurken sese emri veren kim?
Aldığın nefese ömrü veren kim?
Alışın, verişin ibret değil mi?

Eğriyi, doğruyu ayırt ederek
Her işinde önce hakkı güderek,
Tek sığınak bilip Hakk’a giderek,
Nefsinle yarışın ibret değil mi?

Eşref-i Mahlûk’sun unutma Şahan,
Kendini bilince başlar imtihan!
Hedefe köprüyse her iki cihan,
Maksuda erişin ibret değil mi?