(195) İBRET ALMAYIZ! ..
Kundakta başlayan hayat çilesi
Anayı,yavruyu sarıp,sarmalar
Sevinç üzüntünün kulu, kölesi
Ümit çiçekleri beşikte açar! ..
Ağıtta masumluk,gözyaşında kan
Kusursuz hizmetler etmez teselli
Payına düşeni tutar zamandan
Sarılır mekana o da besbelli
Hastalık hayatın yıkım ekibi
Çaresiz insanın son sözü:”kader! ”
Huzur ve mutluluk kış gün’ü gibi
Dünya böyle gelmiş böylece gider
Rahim kapısından çıkan yolcular
Kaza,bela.dertle kabre ulaşır
Dehlizde yerleri ya nûr ya da nâr
Her beden ruh denen emanet taşır! ..
Ömür dizisini seyret birkaç kez!
Atamız ağaçsa biz bir elmayız...
Kimse son seferden asla dönemez;
Her şey alırız da ibret almayız! ...
Kayıt Tarihi : 29.5.2008 23:45:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!