İbret Al Şiiri - Tuncer Akbaba

Denizde balık,
Yaratmış HAlık,
Ediyor kulluk,
Gör de ibret al.

Semada yıldız,
Gece ve gündüz,
Kış, bahar ve yaz,
Bak ta ibret al.

Akıyor nehir,
Damla ve bahir
Belde ve şehir,
Duy da ibret al.

Rüzgardım estim,
Yok şimdi dostum,
Kendime küstüm,
Gör de ibret al.

Hayat ve memat,
Cümle saltanat,
Bütün kainat,
Hay de ibret al.

İnsansın madem,
İnsan kal her dem,
İş budur erdem,
Fikr-et ibret al.

Madde ve mana
Koşuyor O'na,
Nasihat sana,
Uy da ibret al.

Terket sivayı,
Olma Heva-i,
Dost kıl Mevla'yı,
Hu de ibret al.

Ben-liği öldür,
Muhabbet güldür.
O'nsuz bağ, çöldür.
Sev de ibret al.

Değmen ne öğüttü?
Tüm varlar bitti,
Her gelen gitti,
Bil de ibret al.

Dört mevsim sana,
İbret olmazsa,
Bak ta aynaya,
Gör de ibret al.

Hisari yeter,
Sözünü bitir,
Dinlemez hatır,
Öl de ibret al.

23.09.2008