İbret Şiiri - Sevda Sevgi Laloğlu

İBRET

Adam Kur'an okuyor
Kız dört bacak yatıyor
Kadın sürekli hasta
Oğlan höt ağız yırtıyor

Adam ahlâk satıyor
Kız pislikten batıyor
Kadın devamlı yasta
Oğlan hırt yüz sırıtıyor

Adam câhilin öndesi
Kızı kendinin dündesi
Saygısıza ödül vermek
Söyleyin hangi dindesi

Kadın ayıp örtücüsü
Oğlan şeytan dürtücüsü
Ahlâksıza susup kalmak
Sizce neyin artıcısı

Edepli evlat büyütmek
Kur'an okumaktan evla
Köpek gibi hırlayana
Kurban olmak da nedir ya

Yarın sivrilttiğin kazık
Baba ocağın aşınca
Yedi ceddin küfür yerse
Oturup ağlama boşa

Hayvan hayvanken bile
Yattığı yeri temizler
Bir kap yemek koy önüne
Seni hep vefâyla izler

Kendine saygı duymayan
Sana bana nasıl duysun
Eğitim bebekken başlar
Bir kazık neyle yontulsun

Kızına dayanamayan
Dizi dibinde oturtsun
Elaleme suç atmadan
Aynayı kendine tutsun

Oğluna gelecek yazan
Evdeki yangını görsün
Elin başını yakmadan
Varsa cesaret söndürsün

Hangi yolu denediysek
Edebe kapalı algı
Tutup bir de ahkâm keser
İnsanlıktan yok hiç bulgu

Ya Rabb bu nasıl çelişki
Tımarhanelik ilişki
Deli gömleği giyenler
Dengesizlerle gelişti

Bin tane evladım olsa
Birine lâyık görmezdim
Yolda görsem selam vermez
Yolsuza yol öğretmezdim

Yüzünde kırk kat boyayla
Örtülemeyen foyayla
Eşşeklik giymiş yayayla
Yol almam üste parayla

Ruh hastası çeşitlendi
Eziğin tek kompleks kendi
Konuşmaktan aciz mahluk
Fitnelik yeyip etlendi

Her türden insanı gördüm
Hiç birinde pes etmedim
Kibirle dost olmuşlara
Allah için ses etmedim

Ah şu yalancı Dünya'ya
Bir kez olsun meyletmedim
Onursuzluk ve pişkinliği
Kapımda hiç eğletmedim

Rabb'im sana hamd olsun ki
Riyakârlık ne bilmedim
Feyilsizlik ve taşkınlığı
Özümde hiç seyretmedim

İyilik artık bilmece
Dostluklar olmuş bulmaca
Ben iyiyim diyen herkes
Ham bir kavundan dilmece

Dostluk sağdan sola sığmaz
Yukarıdan aşağıya dolmaz
Kokmuş et çengelde durmaz
Bulmacayla dostluk olmaz

Sözlerime hiç kızmayın
Zehri bal diye sızmayın
Toplumun başına belâ
Üreyip uçkur çözmeyin

İnançlı aileler buysa
Dindarlık şayet tabuysa
Yerin kulağı duysun almam
Cennet sizlerde tapuysa

Geldik yine bir Şiir'in sonuna
Yakıştı bak kibir baba şânına
Annesinin prensesi üzülmüş
Yer tutmasa geri girse karnına

İnsan olan bir kez doğar insanca
Armut hep dibine düşmez kanımca
Şımartıp şişirdiğiniz sevimli fasulyeler
Kıvranmayın ağrıdan ilk size gaz yapınca

Deliyi sahibi bağlar deyimi unutuldu
Ne kadar dengesiz varsa baş üstünde tutuldu
Kendi merteğini görmeyen aleme kusur buldu
Mayasızlık saygınlaştı aile olup kurtuldu

Toplumun yapı taşı aileyse gör bir koşu
Kız çatlak oğlan robot bozulmuş her bir tuşu
Fitne fücurluktan yana kaldırsam hangi taşı
Altından çıkan aileler rezaletlerin başı

Şiir bitse hüner bitmez yazmaya kalem yetmez
Edepsizlerin huyudur dosdoğru dâvâ gütmez
Sûni ısınma yoluyla yüce dağda kar erimez
Onur öyle bir güneş ki ahlâksıza gün göstermez

Allah'ım sana şükür sana hamd olsun
Even enik gözsüz kunlar dedirtiyorsun
Hayır isteyene hep hayırlar müjdeledin
Şerden medet umanları ibretliyorsun

Senden gelen her ibret benim baş tâcım
Anlamıyor ki embesil sanki ona muhtacım
Düştükleri acziyet de sana olan utancım
Man kafalı mahluklardır en büyük acım

Sabır yarışması olsa her ipi ben göğüslerim
Daima haklı çıkmıştır doğrulukta bahislerim
Bana yakınlık gösteren ikiyüzlü şahıslarım
Hepinizi âzat ettim mertliğimi alkışlarım ...

[ Sevda Sevgi LALOĞLU ]