İbret Şiiri - Ufuk Kalekahyası

Ufak ufak yavaş yavaş
Kar taneleri düşerken başıma
Geziyordum cadde boyu sokakları
Adeta her şey sessiz ve sakin
Yerinden kımıldayan sadece
Yere düşen kartaneleri
Her şey sanki birbirine küsmüş
Konuşmak mı istemiyor ne?
Yoksa bana mı öyle geldi
Veyahut bana mı dargındı bütün nesne
Oturup bir yerde dinlemek istedim
Bu garip sessizliğin sesini
Kendi kendime vay be dedim
Kim kesebilirdi ki bu nesnenin sesini
Bir şey vardı belki bilemediğim
Beklide bilipte bilmemezlikten geldiğim
Ama bir şeyler vardı hissedebildiğim
Bir şeyler vardı nesnenin gizlediği
Onlar beklide birbirlerinin yasını tutuyordu
Beklide birbirleri için içten ağlıyordu
Ama bir şeyler vardı sessizliğin içinde
Dağlar taşlar Merhamete gelmişti
Sanki bu olanlar bizim için değildi
Onlar göz yaşı döküp acılar çekmişti
Sanki bu ibret bizim için değildi
Biz ise aynı havamızda gülüp oynuyorduk
Neydi ALLAH’ım bu tusunami
Ne İbreti bildik nede ondan ders aldık
Dağlar taşlar ibrete boyun büktüde
Bizler ise bir taş parçası kadar bile olamadık.