İbrahim Tufan Şiirleri - Şair İbrahim Tufan

Gerçekten duydum bu sefer zaviye sesini, hissediyorum gayrı kötü akıbetlerini ve görebiliyorum acizliğini.
Yanıyorum çaresizliğin içinde; bir el uzatıyorsun bana, kurtulayım diye.
Biliyorum, biliyorum sende habail-üş şeytansın ama kanıyorum sana. Alıp götürüyorsun beni ve artık arşa yükselmiyor sevgim. Yabanilerse çoktan öldüler.

Senin acın var bende aşk; sendeyse mutluluk var değil mi? Sevdiğin insan sana bakmıyor ama umutların yaşatıyor seni, öyle değil mi?
Peki sen düşündün mü aşk; düşündün mü benim yaşadığımı? İltica ederim sana, iltica ederim arşa yükselen aşkımıza ve dua ederim yanımda olduğuna.

Aşk Şiirinin devamıdır...

-Son kez düşünüyorum seni bu gece aşk-


Yalana bak sevdiğim; son kez düşünüyormuşum seni bu gece. Son kez umutlanmak istiyormuşum.

Bugünde yanımda değilsin, ne zaman yanımda oldun ki?
Kara toprak bile içine almak istemedi beni yar, sen nasıl kalbine alasın ki?
Sana iltica ederim ben sadece kara toprak, sadece sana güvenirim bu hayatta.
Etmeyin; ayrı, cüda bırakmayın beni o yardan ve topraktan.

Reva mıyım ben sana yar'ım, reva mıyım ben sana kara toprak.

Keşke sevmeseydim; umutlanıp ölmezdim bu ahirzamanda.
Kimseyi sevmiyorum diyebilirdim, kimseyle beraber yükselmezdim arşa.
Ama bir kere, bir duamla arşa yükselen bu sevgiyi hangi yabani tutabilir?
Hangi ibn-i dehaliz senin kalbini çalabilir benden başka yar?

İnsiyaklarıma dayanarak değil, teselli-i kalp olacağına inanarak sevdim seni ben yar.

Adım mı varmış Yarabbim bir de benim
hapiste kafama vura vura unutturdular.
Ne diye kovalar ki beni bu aynasızlar?
Ceketim bile yok, kazağım ve hava serin
hayatımın gençlik yıllarını kuruttular!