İbrahim Sadri’li Zamanlardı

İbrahim Sadri’li zamanlardı,
“On Yedi Yaşımdı”,
o zamanlardı,
aşka dair tezler yazmaya başladığım,

“Fuzuli” geçen zamanlardı,
utanmadan, sıkılmadan,
yalan uydurduğum…,
lise defterinin arkasına,
kışın buğulu camlara isimler,
yazdığım,
sonrada bir suçu gizlercesine sildiğim,

o zamanlarda,
şiir yazmaya başladım,
sigaraya başlar gibi,
ilk kez kelimeler dilimden,
her zamankinden farklı çıktı,
ve onlara şiir dendi…
ilk kez kalbim her zamankinden,
farklı atmaya başladı,
ona da aşk dendi…

oysa ben,
ne yazdıklarına şiir dedim,
ne yürek çarpıntıma aşk,

her yazılarının şiir olmadığı gibi,
her kalp çarpıntısının adı da aşk,
olamazdı ya…

ama kalp çarpıntısı ile yürek acısı,
arasındaki fark günden de ayandı,
bir kere “neden” vardı dilimde,
sorular…
sonsuz bir döngü idi,
içinden çıkamadığım,
ve yüreğimden çıkan her bir ah,
ya bir güvercin oluyordu; gözden kaybolan
ya bir şiir…

sancılı bir gecede,
fark ettiğim tek şey,
çok geçti artık…
önceleri keyif veren,
“Fuzuli” “beyaz”,
hayatımın vazgeçilmezi olmuştu,

kararlılık hallerim,
ve kararsızlık hallerim,
ve gerçeklerim,
yakamozlar kadar değişken,
yürekteki gelgitler…
ve sevginin yansımaları

zamanla resimler saydamlaştıkça,
saydamlaştı,
nesneler kayboldu, renkler kayboldu,
her resmin ardında aşk ayan oldu,

her ne zaman elime kalem alsam,
kalem kanıma girdi benim,
benim olmayan sözler söyletmeye,
başımı döndürmeye,
hayalhanemi teşhir etmeye başladı,
beni okudu, beni yazdı, kalem…

akıllı delilikler yaşadım,
nice saçmalıklar…
nice aptallıklar…
oysa, aynalı baba, zaman efendi ile,
delilikler meclisinde yolculuklar yapmıştık,

şiirlerim aciz düştü,
kalemim yazamadı,
delilikler meclisinde anlatılanları,
ayık kafa ile anlayamadım, anlatamadım.
ayık kafa ile yazdıklarım,
delilikler meclisinin ocaklarında yakıldı,

tüm matematik modellemeler,
tüm varsayımlar “sadır” problemleri üzerine,
hepsi batıl…