İbrahim Peygamber Şiiri - Bedir Kuş

Gökyüzü yıldızlarla bezenmiş,
sanki soğuktan titreyen lamba misali
Seyrine dalmış İbrahim
Ve işaret parmağıyla
gösteriyor en parlak yıldızı.
Sen benim “İlahımsın” der, sevinerek.
Hüzün başlar yıldızın kaybından,
“batıp yok olanlardan olunur mu ilah? ”
Yine bir başka gece,
Ve İbrahim gökyüzünün seyrinde
dilinden dökülen hece.
Ay belirir tüm parlaklığıyla
İşte bu benim “ilahım” olsa gerek,
fakat çok geçmeden batışını izlerken Ay’ın
“Hayır, hayır batıp yok olanlardan olunmaz ilah.”
Güneş, göz kamaştırır ışıklarıyla,
Dilinden dökülür İbrahim’in,
“Bu daha büyük ve parlak,”
Bu ‘ilah’ olsa gerek,
Çok geçmeden batınca güneş,
yönelir bütün kalbiyle Allah’a,
evet O birdir, yoktur O’na benzer eş.