İbrahim Mert Şiirleri - Şair İbrahim Mert

Ezber oldu dilimde kaç zamandır hasretin
Hasreti kandırıp ta vuslata koşmak lazım.
Elimde resimlerle gözlerimde hayalin
Hayalin avutmuyor bana gül kokun lazım.

Dokunmayın bu gece elimdeki kadehe.
Meyler teselli olsun içimdeki hasrete.
Sürüklesin bırakın beni eski günlere.
O hayaller, o düşler yok artık hikayemde.

Bana güneşten sıcak duyguları yaşatan,

Kırık bir udun hazin şarkısıdır bu.
Buruk bir aşkın nağmeleriyle dolu.
Bilseniz nasıl, nasıl hicrandı sonu.
Bir kader bilir, bir de kırık ud bunu.

Şimdi kimbilir aşkıyla kim yanıyor.

Bilmediğim birşey mi var seninle aramızda?
Neden sormadın beni iki satır mektubunla.
Yaşanmamış gibi bu aşk kalmamış tek hatıra.
Yoksa sevmedin mi beni, yalanmıydı gözyaşın da.

Yıllar yılı bekliyorum yollarını ben sabırla

Ey aşk son demlerde yanlış öğreniyor seni her insan.
Ben bir Yunus bilirim aşkı candan bilip tanıyan.
Hani Taptuk’ un kızına sevdalıydı da söyleyemezdi hayasından.
Nasıl yanardı canı ama susardı, utanırdı ustasından.

İçindeki koca kor dayanılmaz olunca

Ölsemde mahşerde kavuşmak için
Mezarımı bekler sonsuz özlemin
Sorsalar sebebim yaşamak için
Gözlerindi derim, yanlız gözlerin

Hasretin içime düştüğü zaman

Gün gelir de beni bırakıp gidersen,
Sanma ah ederim seninle duam.
Coşkun pınar gibi yaşla dolsa da
Kör olsun gözlerim kırgın bakarsam.

Sanma gücenirim veda ederken,

Senin gibi kimseyi görmedim, tanımadım.
Böyle bir duyguyu tatmadım yaşamadım.
Sanki sen benimlesin; ruhumun içindesin.
Gözümün gördüğü herşeyden sen güzelsin.

Canımdan can verdiğim.

Bir köşede bulsa dudaklarım dudaklarını.
Yanlız o sessizlik duysa sana duyduklarımı.
Seni sensiz bana saran hain kader ağını;
Ah, ah bir yırtsam da aşka açsam kanatlarımı.

Eylemler söylevler kadar kolay olsaydı;
Bu kadar zor geçer miydi koskoca ömür.
Mesken tutar mıydı kendine kör kuyuları,
Tanır mıydı mesafeleri biçare gönül.

Tutardı gözyaşlarımın ayaklarından,