Hani diyordun ya nerde, kimle, nasıl olursan ol, elinde baston iki büklümde olsan, yaşama dair en ufak bir arzun kalmasa da, yemin et, her ilk ilkbaharın ilk günü bu çınarın altında ol, ben hep ordayım diyordun. O çınar orda olmasa da sen ol diyordun, bir gün bende olmasam bil ki dünyadan göçmüşümdür diyordun, yasını kimlerle paylaşsam sevgili, çınarlar anlamaz ki, beni bir sen anlardın ancak sevgili, şimdi buralar çok kalabalık, sevgililer var el ele, şimdi buralar çok sessiz sevgili, yalnız kaldım kalabalıklar içinde, sensiz kaldım. Böyle olmamalıydı, bendeki yaşanmamışlıklar yetim kaldı sevgili. Bir şafaktı sana yazdığımda bunu, ilk günüydü ilkbaharın ve gece karanlık örtüsüyle yorgun hislerimin üstünde ama sen hala yoksun sevgili...
Çok baharlar geçti çınarın altında, senden yoksun. Sözümdeyim hala, belki bir gün çıkar gelirsin diye. Çok ağlamaklı oluyorum, sen aklıma düşünce, boğazımdan aşağı bir ateş topu iniyor geçmişe, eski külleri tutuşturan, göz pınarlarım göz kapaklarımı zorluyor, ağlamak yakışmaz ama bana değil mi? Yanımda olmasan da, ağladığımı istemezsin değil mi? Artık bedenim çok yorgun, yaşlı ve de sensiz düştü, belki bir, belki iki defa, belki de bu son gelişimdir sana. Yinede seni özlemek güzeldi, bir ömre bedeldi ama sensizdim ama her şeye rağmen seni özlemek bile güzeldi...
Hiç bir şeyi sahiplenmedim
Senden sonra…
Her şeyi bırakmak için sevdim
Aynada kendimi, gökkuşağını
Kuyruklu yıldızı, peri masallarını
Denizkızını sevdim…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!