İbrahim İMER
1974 Aydın doğumludur. Lise eğitiminden sonra yüksek öğrenimine bazı klasik nedenlerden dolayı devam etmedi. Halen sabırla yürütmekte olduğu devlet memuriyetine Aydın’da başlamış ve Ankara’da memur olarak devam etmektedir.
Babasını dokuz yaşında iken kaybetmesi, aile hayatının çökmesine neden olduğu gibi, yalnız hayatının başladığını ifade eden şair, sekiz kardeşin beşincisi.
Her ne kadar çocukluğundan konuşmayı sevmese de şiir denilince döner çocukluğuna ve henüz sümüklü bir çocuk olduğu zamanlarda bile tutku ile okuduğu şairlere… Ancak, amatör yazım teşebbüsü gerçek anlamda lise yıllarında başlamaktadır.
İlk yazıları Mayıs 1993 de Aydın’ın yerel gazetesi SES’te Arada Bir köşe adıyla yazar Halit PAYZA’nın teşviki ile yer alır.
***
Şiirler ustalar ile şekil almaya başlasa da “Hep elde kalan yalnızlık ve yalnızlık şiirleri olsa da yaşama dair pişmanlık asla...” diye şekillenen yaşam felsefesi değişmez nedense.
Ustalar ile yol almaya devam ettikçe şiir ufku yeni hal alır yıllar yılı. Sohbetlerde dinletilerde ustalar ve dostlarla da tanışır.
Hayatı deli dolu yaşamak gerektiğine inanmış bu hususta yazılmış en kaliteli şiirin ise lise yıllarında tanıdığı ancak, daha o sümüklü iken yazılmış Ataol BEHRAMOĞLU'nun “Yaşadıklarımdan Öğrendiğim Bir Şeyler Var” adlı şiirdir.
***
İbrahim İmer’in, mayıs 2008 ayında piyasa çıkan ilk kitabının adı Benim Adım Hiç Kimse… İkinci kitabı ise Kültür Ajans yayını Eflatun Sancısı. Birde Ankara’dan Gönül Esintileri adlı bir derleme şiir kitabı mevcut. Şairin bazı eserleri Süleyman KUTLU ve Ersin KAYIŞLI tarafından bestelenmiştir. Azeri ve Rus dillerine çevrilerek yayınlanmış şiirleri bulunmaktadır.
***
İbrahim İMER, halen İLESAM, Ozanlar Derneği ve Ankara Halk Aşıkları Kültür ve Araştırma Derneği üyesidir.
Aynı zamanda İLESAM Denetleme Kurulu Üyeliği, bazı edebiyat sitelerinde editörlük ve köşe yazarlığı yanı sıra bazı dergilerin temsilciliği ve Kültür Çağlayanı Dergisinde Genel Koordinatörlük görevlerini yürütmektedir.
***
Şairin şiir dışında öykü, deneme, eleştiri ve makaleleri bulunmaktadır.
Eserleri
Ankara'dan Gönül Esintileri Şiir Antolojisi (Derleme) - Ankara, Ocak 2008
Benim Adım Hiç Kimse (Şiir) - Ankara, Mayıs 2008
Eflatun Sancısı (Şiir) - Ankara, Nisan 2011
BASILMASI PLANLANAN ESERLERİ
Ve Aşk Biter (Öykü)
ŞAİR (YAZAR) 'E AİT YAZILAR ÇEŞİTLİ DERGİLERDE YAYIMLANMAKTADIR.
MÜZİK: ERSİN KAYIŞLI
SESLENDİREN: MUSTAFA AÇIKGÖZ
ŞARKI OLARAK TÜM YASAL HAKLARI MEVCUTTUR...
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!