İstanbul'da doğdu.İstanbul'da sevdi.
Ben saatleri beklerken;aylar,yıllar geçiyor,
Rüzgarsa her zaman bana ters taraftan esmekte,
Ardımda kalanlar neden ısrarla el sallıyor,
Zira kalbim,şuan birçoğunu terk etmekte.
Ah İbrahim! Diyemedim,sevmek senin neyine?
Bunca kişi arasında sevda sana mı kaldı?
Hem ağlamaya daha âşinadır gözlerin.
Bunca hüsran üstüne kalpte umut mu kaldı?
Bir mucize olsun...
Ya sen ruhunu sun bana yada ruhum kendini cennette bulsun.
Ben seni birkaç asır daha beklerim olsun!
Yeter ki ılıman bir iklim kuşağında bereketin beni bulsun.
Bir mucize olsun...
Ya herkes vefadan haberdar olsun,
Eğer öldüreceksen,sırtımdan vurma beni,
Gözlerime bakarak al canımı benden.
Kırgın olmam sana,verirken son nefesimi,
Ve akmaz gözümden yaş inan yere düşerken.
Bir hayli çoğaldı bu gece içimdeki karanlık,
Söndürebilirim her an gökte parlayan Ay'ı.
Sevmeni isterdim beni en azından bir anlık,
Hep kıskandım o yüzden şu garip Galata'yı.
Ben artık günbegün ölmekteyim Beriâ,
Fakat sen çoktan öldürdün beni hatıranda,
Yazmak istedim yine en azından son defa,
Çünkü çıkmıyorsun karşıma hiç olmadık bir anda.
Etrafı ateş sarmışsa artık kaçmak neye yarar,
Hem bu yangını da ancak kül olmak söndürür.
Belki çoktan yaşadık yaşayacağımız kadar,
Zaten insanı ecel değil unutulmak öldürür.
Aslında aynı yolun yolcusuyuz ikimiz de,
Günden güne yüz hatların siliniyor aklımdan,
Sesini hatırlayamıyorum artık gözümü kapattığımda.
Çok şey değişti inan o zor günlerin ardından,
Hatta denedim unutmayı o ölüm yalnızlığında.
Hiçbir şey umduğun gibi olmuyor ki şu hayatta,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!