Uyku çocukluğuydu
Bir kaç kırgın kelime
Düşmüş gözlerin
O masumiyet
Yerine yoksunluk..
Gerçekti inançlar
Neyi anlatayım..!
Sevgiyi mi anlatayım sevmeyenlere
Aşkın ızdırabından mı bahsedeyim sevenlere
Hüznü mü anlatayım huzur dolu kişilere
Mutluluğu mu anlatayım kalbi bitmişlere
Kime ben neyi anlatayım..
Düşlerimi anlatmak istiyorum.
Bir Şeref kadar heybetli.
Bir Yüzenada kadar sessiz ve yalnız.
Daha nice erimemiş karlar gibi saf ve temiz.
Hep bir uçta en uçta.
Olmayacak değildi, olması gerekendi.
Kalemi verdiler yaz dediler
Başladım yazmaya çocukluğumdan
Güzel süslü gökyüzü yanında berrak bir dere
Bir kaç kuş vardı hep güneşe yakın bir dağ üstü
Gökyüzümüz bembeyazdı
Ve hep boyardık maviye bulutları
Bir hayat var bölüşülmeyen
Düşünmek dalıp derinlere
Durgun, suskun biraz da kırgın
Eskiden nakış nakış dokurduk sevdayı
Özlemi, hasreti, aşkı
Kavgalar iki kişilikti
Ve yalnızlık
Senin hatıran kadar
Seni kaybetmek hemen her yerde
Yapayalnız kalmak gecelerde
Bakışlarından, gülüşünden
Senden uzağım..
Bir yağmur iplik iplik
Damlaydı yağmura gözyaşım
Kendime bir gece saydım
Biten güneşimizin ötesinde
İskelede çaresiz ıssız bir ben
Yüreğim doluyor
Bir sokak ve gece yarısı
Boş bir banktaydı hala
Sönüktü sokak lambası
Kimse görmesin diye miydi
Bekleyen kendini göstermez mi..!
Bekliyordu elinde demet çiçekle
Duyuyor musun
Bir ses,
Yankılanıyor etrafta
Altında kalmış
Umutlar, hayaller, hayatlar..
Çaresiz bir ben
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!