İbrahim... Ateş... Ben...

Derince bir ağrının ağırlığı ağrıyor
Bahar kışın ellerini ne zamandır bırakmış
Akşam iniyor omuzlarıma
Gözlerimde efkar demlenmeye yüz tutmuş

Güvercinin kanadında kırıklık var
Benim kafesimde sensiz bir özgürlük
Şarkıların düzeni bozulmuş sen gittiğinden beri…
Örselenmiş dünya, örselenmiş yüreğim

Şimdi vakit neye yaklaştı diye sorarken kendime
Sensizliğin zerrelerini ayırıyorum
İçime sığmıyor yokluğun
Yazını kaybetmiş baharlara soruyorum sevdamı

Deli yeller sarıyor bedenimi
Yana duruyorum ateşler yetmiyor…
Bir İbrahim oluyorum, bir ateş…
Ben…Ateş… İbrahim…
İbrahim… Ateş…Ben…
Bir dilek tutuyorum
İçimin taa en iç yanından…

Serinliği bana getirecek bir Enbiya Ya Rab! ..

Not:’’Ey ateş! İbrahim’e karşı serin ve selamet ol! ’’ Enbiya/ 69