Sensiz bin dünyâ anım var.
Eşsiz bir pişmanlıksın gûyâlarımda.
Kavulmak da varmış hülyâlarımla,
Kalp ritmimi inciten rüyâlarımdan..
Sinem antik bir yurt altında.
Bir tek seni özledim.
Özlemim seni çok gözledi.
Sen gelmeyince söz verip,
Yıkacak her yeri bu köz dedim.
Dağılacak deryalara.
Şiir seni anlatabildiğim tek evim
Duvarlarında seni hissedişim bir nevi
Şiir sanki senin uzattığın hür elin
Uyandırması uykusundan kocaman bir devi
Şiir senin gözlerindir gülerse eğer
Sana geliyor ayaklanıp
Rûhumun en taze bayatları
Seni gören omurgam kanatlanır
Sen, içimdeki kafesin anahtârı
En karanlık çağa dair sözüm “sen”sin
Bir piyano kutusuna saklan
Nasibini alsın dilinden bütün haklar
Ben yalnız gözlerindeki sırra talibim
Çoktur kamp kurmuşluğum çünkü
Kokunun bıraktığı sarmaşıklı izlerde
Yaralarımı yalnız ben hissediyorum
Geçmiyor iki kaburgam arasında asılı cesedin etini titretişin
Bir bakışın var, sesini duyabilen kuşu kafesle uçurur..
Senin ısıttığın yerlerim bir daha üşümez
Bu yüzden gözlerinin topraklarına serdim gönlümün ıslak halısını
Sana görünmek, seni görmekten hatta, görmebilmekten bile daha sıcaktır
Bir sihirbazın parmak uçlarını taşıyor ellerin
Dev gibi ben sığmam gözlerine
Dev gibi ben diyorum ya,
Bir ben’de nice mücrimler,
Nice kararsız, nice pişmanlık haller saklı
Dev gibiyim ya sığmam sözlerime
Nice tutulmamış sözlerde,
Yıktığın umutlar gönül evimin direkleriydi.
En azından şimdiki hâlimden pek iyiydim.
Seni yazmak zihnimin en özgür bilekleriydi.
Sen, esâretle kaplı kalemin özgün dilekleriydin.
Gidişin, masumiyetime en büyük nazardır.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!