İbrahim Şiiri - Hüseyin Rahmi Levent

SOYUMA...

Kor gözlü kartal ak yünlü kuzuyu
Hakkaniyetle geçirirken pençesine
Yaylacı bir koyakta,çerağ şavkında
Kader ırgatı İbrahim doğdu..
Doğduğunda öksüzdü,sonra yetim de oldu
Tevellütü hicri yazardı soy kütüğünde
Gerçi yandı kayıtları
Ne fayda, devam etti hayatı..

Babası vardı zahir, bilmez ki nerede
'Gitti' derdi aksakallar istikamet söylemeden
Oysa sezerdi İbarhim alınyazısını
Kimbilir hangi cenkte saplanmıştı gavur nefesi böğrüne? ..
Sibirya'da mı Kanal'da mı yoksa
Yoksa Yemen'de mi Çanakkale'de mi? ..
Belki moskof zinciri eritmişti bileklerini
Belki bedevî hançeri deşinmişti yüreğinde
Belki de ingiliz güllesi ezivermişti rençber gövdesini
Tek hatırası vardı babasından:
Barut kokulu, cephe artığı bir çizik künye,
Mütemadiyen eski biz bezde sarılı..

Hep kader dermiş babası, oda öyle dedi
Sığındı bir topraklıya yetim İbrahim..
Gece gündüze karıştı hayatında, gençlik çocukluğa
Yine de anladı geçerli hükmü yoksul İbrahim
Yani, yalınayak gezerdi yağmurlarda
Eskimesin diye köseleli çarıkları..

Cevval delikanlı oldu İbrahim
Hem de unutmadı, perşembe geceleri
Bitli diye tenefe atılan ıslak şiltesinde
Babasının ruhuna yasin okumayı..
Mezarı başında okuyamasa da..