İ z a b e c i Şiiri - İbrahim Özdemir 2

İ Z A B E C İ

Cehennemi yaşıyorum yer üstünde,
Aş,iş ve yaşamak diye,
Bedenimi 1700 derece sıcaga satıyorum,
Alın teriyle ekmek için
Sanki bedenimden su üretiyorum,
Paslanmış demirlerden,
dünyayı süslemeye çalışıyorum,
Ölüm dostum olmuş,
Onunla yatıp onunla kalkıyorum,
Ekmek parası ugruna olmuş bedenime diyet,
Sanki hıçmı büyük atom bombaları,
Hedefde bizler ama kime niyet kime kısmet,
Kömürleşmiş arkadaş bedenlerinde,
Beyin hücrelerimizde yaşanıyor çok acı hezimet,
Mutsuzluktan mutluydum budur benim işim,
Yaşamıyım diye yapınca işimi,
İçiyordum paslı demir şerbetini,

Ateşle barutu kardeş etmiş bu beden,
Bilmişlik jiletlili ekmek ter kokusu,
Tuzak yüklü demir pası akan çeşmeli iş teknesi,
Sefaletin ve yoklugun çiçegin küs oldugu tanımadık yaylası,
Devamlı debelenen izabecinin yanıkleş kokusu,
Acı veriyor çıplak bedeni kalmış,
Yanık elbise gül mezarı,
ortalıkta cırıt atıyor,
Ateşin kıvılcımları çişeleniyor,
Her buldugunu iz vurarak öpüp geciyor,

Görmüyordu paslanmış demirden,
oyulmuş öpülesi elini,
siyahlara belenmişim,
Tanıyamıyordum kendi kendimi,
Etim hiçe sayılarak kazanılan emegim,
Sılanın cehenneminde ölüme baş koymak,
Mendilim yoktu simsiyah kan tükürmek,
Tekti ekmegi ile tuzu bal tadında bulmak,
Eskidim kırıldı kanadım,
Genç yaşta takatsız oldum,
Bıçakla deşer gibi devşiriliyor,
Kıvılcım dansının açtıgı yaralar,
Ögrenir et,öpücük timsali acı duymamasını!
Dünyada cehennemi yaşayan bu bedenler,
Siz fiyakalı elbise,
oduncu gömlek yakışıklıları,
Kıvılkcımlı hakka inkar edenler.

(DEMYANLİ) İBRAHİM ÖZDEMİR