I.yalnızlık Şiiri - Kervan56

Ey ezelde ışıksız ıssız her alanı kaplayan Yalnızlık
Bir sen vardın Rab’le beraber,üretkenlik ve kudretinle
Birde acı veren çekilmezliğin ve doğurganlığın
Var edici oldun,çatlattın,çoğalttın iradeyi
Yalnızlığın çekilmezliğinde doğan neydi, ya İlahi

Öz benliğin çiftsizliği,tekliğsin,tüm varlar içinde
Adem,var olunca yalnızlık ona geçti
Cennetler yalnızlığına kar etmedi
Cennette yalnızken Havva ya kavuştu
Yalnızlık paylaşıldıkça büyüdü,çoğaldı
Çoğalma isteği şeytanı büyüttü
İçsel paylaşım olan yalnızlık bedene büründü
İlahi kudretini,Aşkını,Ulviliğini yitirdi

Ey yalnızlık özlemi, sendin işte Ademin tövbesi
Sana dönmek istedi Adem,nefsine zulmetti
Musa nın kaçışı sana,Turda yakarışı seninleydi
Yunus çokluktan tekliğe,sana sığındı
Yusuf sende doğdu, İsa sende dirildi
Muhammed,Nur’un karanlığında senin kucağında büyüdü

İrade,ortak kabul etmiyor ya İlahi
Yalnızlıkta var ettiğin insan,sen gibi olmak istedi
Oysaki o daha yalnızlığa tahammül edemedi
Hep çoğaldı, yalnızlığı nefsiyle boğdu
Kendinden küçük doğurdu, kendine denk olunca boğdu
Hep kudretli olmak istedi,hiç yalnızlığa gelmedi

Yalnızlığa dayanamayıp danslar, savaşlar, uğraşlar edindi
Var olmaya isyan, kör olma, sağır olma, bir tür intihar
Düşünmemek, unutmak, hissetmemek gerçeği,varlığı,kendini
Yalnızlık; Deprasyon, Kaçmak; Şizofreni, Hissetmek; Mani
Peki ya Ölüm,geri dönmek mi yalnızlığa…..