İ s t a n b u l Şiiri - İsmet Tahtacıoğlu

Bakışları kaybolmuş, İstanbullu güzelin,
Sevdânın kol gezdiği, Beyoğlu yollarında,
Bir bahar mevsiminde erguvan olmuş gelin,
Pembe, mâvi çiçekler tâc olmuş kollarında

İstanbul ışıkları sâkin sâhile vurur,
Canım Süleymâniye bir aziz gibi durur
Öylesine görkemli, ve öylesine mağrur,
Sanki yeniden doğmuş, Sinan’ın ellerinde

Ilgıt ılgıt esiyor Sarayburnu’ndan rüzgâr,
Kendine kısmet arar, bir telaşla martılar,
Kâh kumsalda dinlenir, kâh mavnalara konar,
Bir tuhaf durgunluk var, deniz dalgalarında

Göç etmiş Çamlıca’dan eski kavak yelleri
Her bir ağaç hasretle gözlüyor güzelleri,
Belki titrer diyerek, aşk dolu gönülleri,
Bir sitem iğnesi var, çamların dallarında

Dinlenir yorgun konak, Boğaz’ın kucağında,
Tekrar yaşarmış gibi, en görkemli çağında,
Yeniden bülbül şakır, bu gönül ocağında,
Unutulmuş bir şarkı, tanburun tellerinde

Bulutlar dans ediyor, Marmara’nın üstünde,
Kız kulesi çok yalnız, sessiz, biraz üzgün de,
İstanbul biraz mahçup, Ulu Fâtih önünde,
Bu akşam bir tuhaflık var sanki hallerinde