İ...f... Şiiri - İlknur Er 2

Hangi suçun hükmünü giymiştik biz?
Hiçbir masal bize ait olamamıştı.
Biz, hiçbir masalı mutlu sonla bitirememiştik.
Peki ya bizim sonumuz...
Bizim sonumuzu güvercinlere mi attılar yem diye?
Neden hep yok saydılar camdan yaptığımız kalelerimizi?
Onlar gerçek değil miydi?
Ah... daha ilk dalgada parçaladılar ellerimizi.

Ellerimiz,
Ellerim,
Ellerin...
Buz gibi şimdi!
Bir serçenin kanat çırpışıydı ellerin,
Çaresiz bir hastanın tek ilacı.
Sen Ankara'ydın
Ankara ellerine muhtaçtı.
Ellerin hayattı
Ama tutamadın beni, düşüverdim.
Ellerim kırıldı!

Sürekli muhakemeye maruz bırakılmıştık.
Sen büyüktün hep,
Bense küçüklüğümden kalmıştım.
Aynı anı farklı zamanlarda yaşayan,
Sislerle kaplı bir hayata mahkum edilmiştik.

Gittin,
Ağladı Ankara,
Öldü İstanbul!
Sayısız cinayete ev sahipliği yaptı adım.
Yıldızları çaldım geceden tek tek.
Gece ağladı, ben sustum.
Adını dudaklarıma kazımıştım.
Sıcaktı, fazla kırmızı.
Dudaklarım çatladı.
Gittin,
Çok geçmedi saçlarıma dolandı ayak izlerin.
Saçlarım öldü,
Ben öldüm!

Bir kibrit çak / yak canımı / küllerim bile kalmasın!