Hz.Vahş(et) î Şiiri - Orkun Işık

Bedir’den kalma bir kinin rüzgarıyla sürüklenen
Uhud’da bir veda sahnesi vardı figüransız
Bir ölüm sahnesi vardı apansız
Bir sahne vardı ki yalansız..
Ve perde açıldı Vahş-î’nin beyaz gözlerinde!

Bir veda sahnesine tanık olacaktı Kainat!
O an ne büyük bir vedaydı
Veda eden Ya Muhammed
Ya da Aslanlar Aslanı Hamza’ydı.

Zencilerin en akıllısı ama bir korkak olan
Habeşli Vahş-î’nin ellerinden fırlayan
O kadar kılıç-kalkan sesi arasında vınlayan
Nihayetinde kendi döngüsünde yanan
Belki de karanlıkları aydınlatacak olan!
Ve Hamza’nın yüreğine saplanan
O siyah kokan mızrağın feryadıydı
Aslında o mızrak,
Veda’da ki hüznümüzün adıydı.

Kısasa kısas varken İslamîyette
Nefeslerce bir son beklercesine
Üstelik aynı zeminde aynı yerde.
‘O’nu perde arkalarından seyretti hayretle
Günlerce, Aylarca hatta Senelerce
Böyle bir vicdan yarasıyla yaşadı Vahş-î
Göz göze gelebilmek için nelerini vermezdi?
Gelmediler de hiç!
Nasıl bir sabır imtihanıydı?

Artık Habeşli Vahş-î Sahabî oluyordu
Zira Miraçta Hamza’yla kol kola geziyordu
Yalan dünyada Vahş’iyi görmek istemeyen Muhammed
Gerçek alemde ikisini yan yana görüyor belki de gülüyordu! ..