Vardı,Hz.Ebu Bekir’in,Habeşli bir kölesi,
Getirir akşam ona,yemekle dolu tepsi,
Sormadan koymaz asla, nereden geldi derdi,
Unuttu bir gün Hazret,hemen yedi yemeği.
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
