Hz. Ali İle Karınca Şiiri - Mehmet Bilgin

İmam Ali bir gün aceleyle giderken,
Bir karıncayı incitmişti yere basarken.

İncinen o karınca yerde çırpınıyordu,
Allah’ın Arslanı birçok çareye başvurdu.

Karıncanın halinden olmuştu perişan,
Onun yürümesi için emek verdi her an.

Fakat verdiği bütün çabası nafileydi,
Hem çok üzüldü hem de mahcup idi.

O gece rüyasına Efendimiz girmişti,
Yolda yürürken acele etme demişti.

İki gündür yer gök mâteme boğuldu,
Karınca Allâh’ın hassas bir mahlûkuydu.

Onun vazifesi Allâh’ı zikretmekti,
Bu duruma sen engel oldun Ey Ali.

İmam Ali’nin titremeye başladı vücudu,
Nasıl düzeltirim dedi ben bu durumu.

Haydar-ı Kerrar, zor bir hâle düşmüştü,
Ne yaparım diye kara kara düşünmüştü.

Efendimiz bu kadar merak etmeyesin,
Hele karınca Hakka iltica ediversin.

Derken karınca Yâ Rabbi! dedi,
Bunu kasten yapmadı Hazreti Ali.

Doğrudur bana bir zararı dokundu,
Yine de sen bağışla o veli kulunu.

Hakkımı helal ettim ben ona,
İhtiyacımız var senin lütfuna.

Bu işe çok şaşırdı Şah-ı Merdan
Ders almıştı yaralı bir karıncadan.

İşte bak gör ey insanoğlu!
Haşmetli bir yiğide ne oldu?

O yiğit ki Hayberi fethetmişti,
O yiğit ki arzı ve arşı titretmişti.

Sen de ibret al yaşanan bu olaydan,
Bir an bile taviz verme insanlığından.

Sana düşen yolundan gitmektir Ali’nin,
Beyhudedir gerisi şu yalan dünyanın.

Mayıs 2022/ Mehmet BİLGİN