karardıkça gökyüzü
içim daralıyor, boğuluyorum.
bir hüzündür sıvanıp
göğsümün ortasında,
yumruk gibi kalıyor.
kaldırıp başımı bakıyorum
kararmış bulutlara...
olsun be!
düşsün yeter ki damlalar,
sulasın tüm umutları.
doyursun kurumuş toprağı.
hüzzamdan gideriz biz de;
ölüm yok ya ucunda...
güneş yüzünü gösterecek
eninde sonunda.
Kayıt Tarihi : 18.4.2012 23:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!