bir zaman yaktığın güneş
devrik bir cümle gibi düştü
kırık kahverengilere
kıyısında sevdaya demlendiğimiz o göl
renksiz kavislere büküldü
gidişinin ardından her damlasını
eskiden bir bakışınla koşuşan bahar
şimdi ince tükenişlerde
nefes nefese tomurcuğa çatlayan
nilüferler bir ceset kadar mecalsiz
vurdu dibe
o coşkusuz suların örtüsünde beni soldurtan bir ıstırap
senli bir aldanış kaldı ardından
ve yetim düştü bir tebessüm
yüzünün geride bıraktığı hazin boşluk
suda büyüyen çıban ki
aniden silinen akisi yüzününün
irin
irin
olmayaşını kanadı aynam
bir zamanlar en güzel senfonilere
benzettiğim adın
nakarattı kulaklarımda
artık hançerlenmiş melodisi
tüm ifadelerin
ve susmuş seslerin
sahnemizde sonuna kadar oynanmayan o oyun
yarım kalan konçertosu aşkın
hüzzama kırdı notasını
ve kapandı perde...
Deniz ErcivanKayıt Tarihi : 8.10.2005 00:59:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!