Hüzzama Geç Arkadaş Şiiri - Sezai Özen

Uçurdum kalbimden umutları
Bağrımda taş
Gözümde yaş
Ne bir çare ne bir ilaç
Bir kuş kalmış dalında
Yaşlı bir ağaç
Gölgesinde bir ayyaş
Demlenir yavaş yavaş
Acılarla sarmaş dolaş
Hayat yokuşunda sağa yanaş
Hüzzama geç arkadaş

Çıkardım üstümde kalanları
Sardunyalı sokakta
Bir kurşun şakakta
Diğer kurşun dudakta
Adamın biri ayakta
Eski bir konakta
Dert saçılmış belli orta masada
Öfke pimi çekilmiş
Sabır hasret damakta
Tiryakisi gönül aynı durakta
Gün doğmadı firari
Buz gibi soğukta
Yine akşam olmakta