Hüzzam Şiiri - İsmail Erkan Tolay

Parkta zaman kanun çalıyordu
rast gele bir makamdan
yorgun sessizliğine akşamın
her telde yeni bir zaferdi kazanılan
Biz, notalar, beklerken sıramızı
bazen bir ud, bazen bir keman sesi
çağırdı hüznü durgun sulardan
mahkum etti ayrılığa
ölçü çizgileri

Beğenemezdik çalındığımız makamları
Bize mecburdular
Biz mecburduk mecbur olunmayanı
Bulmaya, tüketmeye, yitirmeye
Mecburduk sevmeye
Hüzzam makamınca geçti
Ömrümüz, parkta, sonbahardı

Buluşacak gibiydik, bir gün bir es'te
araya başka nağmeler girdi
Kaptı beni hüzzam yine
Duyamadım çağıran
onun sesiydi..

Tambura sığınan kadın
Yeni bir notaya ses verdi
Bu bende olabilirdim
saba - makamına geçebilseydim
eğer
yazık ki hala hüzzamım
hüzzamdayım