Huzurun Münferif Yolcusu

Münferit veryansınlarla doludur bazen yürekler… Sigara yeni başlamış bir kalbin yorgun yanında duran bir kıpırtısınız siz, bayım.
Uzun bir seferden dönmüş gibi yorgun düşüyorum gözlerinize bakınca.
Artık kalbimden neler geçtiğini bilmenizi istiyorum. Çünkü bunca vakit, boşuna, tadını kaçırdım gecelerin.
Aklımdaki, yüzünüzün bir kokusu olduğu fikrini telaffuz edemeyişimi müsaadenizle dökmek istiyorum bu gece satırlara.
Aslında bir teheccüd miktarı kadar daha susabilirdim ama bir delilik yapıp sizi utandıracağım ilk önce...
Az önce tersinden yakılmış bir şiiri söndürdüm bakarken yüzünüze bir fotoğrafta.
Sesli adımlar bıraktım içerideki soğuk koridorda.
Saksıdan taşmış çiçeklerin suyunu sildim atkımla pencere dibinde.
Es kaza yaşadım bugün.
Şanslıyım.
Neyse ki ayaktayım.
Aslında susmak istiyorum ama saklaması oldukça güç olacak.
“Yüzünüz...” diyorum, bayım.
Bir iç savaştan yarasız kurtulmuş gibi.
Ve dudaklarınızda baygınlık geçirmiş uzun bir yolculuk. Besbelli çetin korkulardan geçmişsiniz.
Bir kış mevsiminin orta yerinde kendinizi incecik sevdirişinizden anımsarım sizi.
Bilemezsiniz...
Yüzünüzü anlatmak için yeni kelimeler ürettim sizi tanıyalı.
Gecenin bir vakti sağ tarafımdan uyanıp pencereye dikiliyorsam ve saatlerce aşağıya bakıyorsam, sizin yüzünüzden.
Uyku tutmayıp ansızın tavana kilitleniyor ve gülüyorsam da sizin...
Tek başına yaşadığım eve her girişimde kapı ziline basıyorsam da...
Sizin yüzünüzden…
Yüzünüz diyorum bayım.
Bir şey var yüzünüzde.
Özlemekle ölmemek arasında!
Her yanı yara bere.
Bakmayın gözlerimi sürekli kapadığıma.
Kirpiklerim yangınlardan geçmiş.
Çünkü ihanetler görmüşüm geçerken bu dünyadan.
Yalanlara doymamış bir de sırtımı dünyanın çürük kapılarına dayamışım.
Gardımı bırakmışım bir otobüs terminalinde bizim şarkımız en son söylendiğinde.
İntiharlar etmişim gece yarıları, bayım. Boğulurken düşünmüşüm kimi zaman.
“Acaba ölmesem mi?” diye…
Aslında siz, bayım.
Huzurun münferit yolcusu!
Bir gece yarısı gözlerinize misafir olmalı ve saçlarıma baktığınız zaman içimi burkmalıyım.
Ve kokunuz burnuma geldiği vakit tebessüm ederek gönlümün bir yanının sizde olduğunu hissettirmeliyim radyonun yanındaki koltukta otururken.
Ellerim titremeli.
Böyle olurmuş vaktiyle âşık olunca.
Ah... “Siz....” diyorum bayım.
Lütfen saygıyla karşılayın.
En çok beni utandırdınız bu gece.
Ve kokunuzu bu gecelik burnumdan değil, ağzımdan dolu dolu soludum içime.
Umarım yeter bu gecelik ölmemeye.
Ölürsem lütfen bağışlayın…
Bağışlayın bayım…

Yasemin Ünlü