İçimde yıllarca, ‘umut’ denen his
Ne çare, gün doğmuyor ufkuma,
dağılmıyor bu sis
Doğmuyor gün, doğmuyor
Şu koskoca ömrümü,
Acıma, ‘yaşanmamış’ diye çiz.
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
hayatın zorladığı anlarda bazen bize en huzur veren şey, o dediğiniz selvi gölgesindeki son huzur...iç yılgınlıklarının sonucu bu düşünce diyorum yine de... nedense sıkıntıları farklı kişiler yaşadığında umut aşılayıcı cümleler kurarız da biz yaşadığımızda hemen en onulmaz sonu yazarız...
güzel şiir Ahmet Bey...selamlar...
Kime hayrım olduysa, gördüm ihanetini,
Anladım ki huzurum, bir selvinin gölgesi
Kutlarım bu güzel yüreği
selam ve saygılarımla
kutlarım hoş olmuş.
sevgi ve saygılarımla.
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta