Huzursuz Rabıta Şiiri - Yunus Emre Altuntaş

Huzursuz Rabıta

Sadakat gönlümün borcuydu hiç ödeyemedim
Gölgede kuruyan yazlar adına
Asra yemin eden dilin elbet bir hatırı vardır bilirim

Gözlerimi açtığımda gözlerim mavi deryası
Yüzmeyi bilmez ki ellerim
Hem ellerim kimin derdi tasası
Bıçağı bilemişler koymuşlar hemen yanı başıma
İbrahim’den hikâyeler anlatıyor
Bir ölüm sessizliği
Nefsimi dizginleyen süvarilerin at sesleri
Bıçağın terkisinde yol alır gibi adımlarım
Usül bilmez yol bilmez bu hal neyin habercisi
Talan üstüne talan vücudum gümrah olur mu bu zaviyeden
Sayfaların en karası geçmiş sanki şu zilletin sebebi ne
Kah bir kaş kalkmış kah bir bakış kah sofrada yüreğim dilimlenmiş
Gör desem görür mü anla desem anlar mı hakikati
Perdeler örtülmüş acınası emanetim

Bir ikindi vakti tüm günahlarım elimden taşmışken
Gözlerimi ayırdım yuvasından, nefesimi sıvazladım
Lili ardımdan sesleniyordu “gel gitme ne olur”
Onu da ayırdım hazinemden, fukara kalayım istedim
Ferhat’ı dağladım alnıma, kazma kürek dağıma yasladım
Sazı astım yas taşına, tüm umutları aşağı yuvarladım
Hallac’ın sohbeti vardı şu söğüdün dibinde
İşte şurada somun pişirir pirim
Yunus bağından üzümler, pekmez tadı, erik dalında yaz hesabı
Yeteneksiz sahurlar var bir de
Hiç tutulmayan oruçların o aç kalmış bedduası

Şimdi dur, biraz sessizlik
Kara cesedi yuvarlayan bendim ormandan
Neye tutunduysam
Onun için bölündüm şu hayatta
Kablonun ucunu her yakaladığımda
Cam kırığı buz yelesi pür telaş ışık huzmesi
Yanıldım rabbim, yanıldım nefsimin gevrekliğinden
Sıra sıra apartmanlar dizilmiş boşlukta
Balkonları var düşen çocukları bağıran
Biri ben biri deliçay kıyısından
Rabıta gözümün kapağı
Islak ve bulutsuz
Duraksız harekesiz
Kırpık bir ayet gibi
Huzursuz rabıta