Huzurlu Yaşayabilmek! Şiiri - Kamil Çağlar

Üzülmeye değer ya da
havaya girecek bir
durumum yoktu.

Hayvanlardan ayrılmamı
sağlayan ve Yüce Mevla’mın
beni insan olarak yaratarak
beynime yerleştirmiş olduğu
zekâm da gayet normaldi.

Sabırlı olduğumu söyleyenlerin aksine,
adıma yapılan saldırılara karşı
oldukça agresif ve ciddi olabiliyordum.

Benliğime karşı oluşan negatif davranışları,
ciddiye aldığımı biliyordum.
Ama bu durum, sadece beni ilgilendiren
değerler manzumesi olamazdı;
toplum değerlerindendi.

Sosyal hayatta ve iş hayatında
yaşanabilecek herhangi bir
zorlukla karşılaşmıyor olabilirim.
Daha da zeki görünmek istemiyordum.
Hoş daha zeki olduğumu da, iddia etmiyordum..

Bazen; gözlerimi deli moduna alarak,
etrafa saldırmayı düşünüyorum.
Bu tutumuma engel olan yegane temel,
kul olarak üzerime düşen vazifelerimdi.

Normal davranışlar içinde olmayı
kafama takmıyordum. Lakin;
normal bir insan olarak yaşamak
bazen çok sıkıcı olabiliyordu.
Hiç değilse huzurlu yaşamalıydım.

Huzurlu yaşayabilmek için de
yaratılışımızın gayesi olan
Yaradan’a iman ve itaat ekseninden
ayrılmadan devam etmeliydim.

Buradaki huzur düşüncesi,
toplum hayatından soyutlanarak
yaşamaya yönelmek değildi.
Hani şu hayatına uyguladığı
soğutma yapan yaşam tarzı yerine,
aktif dinlenme metotlarına sığınarak
“Allah’ın ipine sımsıkı sarılmak”tı.

19.03.2004 20.00